We konden haar vanuit binnen al horen aankomen. Luidkeels huilend met lange uithalen komt onze dochter (7) me tegemoet hollen. Snot, tranen en bovenal verontwaardiging. Er is gestompt en geslagen. En het was niet eerlijk. Het was ‘Pietje’, maar die is inmiddels verdwenen. Het buurjongentje komt erbij staan. Hij heeft het ook gezien. Er is gestompt en geduwd. Ook hij is verontwaardigd.
Na een dikke knuffel en een check (geen lichamelijk letsel) duikt ‘Pietje’ weer op. En het buurmeisje, op de step. Daar sta ik dan, met 4 kinderen van 6 tot 10 jaar op de stoep voor ons huis. We gaan ‘het erover hebben’, dat is duidelijk. Alle blikken zijn op mij gericht. En tja, wat doe ik dan? Ik grijp terug op wat ik in mijn rugzak heb zitten, de bemiddelingskring zal mijn houvast zijn. Drie van de vier kinderen kennen de CONSENT-methode® (nog) niet, maar ik wel.
We beginnen met de beeldvorming. Die term gebruik ik niet, de vraag “Wat is de situatie?” is voldoende. Ieder mag in alle rust zijn of haar verhaal vertellen. ‘Pietje’ is zichtbaar opgelucht dat hij hiervoor ruimte krijgt, in plaats van meteen de wind van voren. Het is opvallend hoe goed iedereen luistert zodra duidelijk is dat we één voor één aan het woord komen.
Mij worden de details overigens niet helemaal duidelijk. Er was een step. Nee, een spacescooter. Nee, een E-step. Nee, een… hoe dan ook: een ding dat op een step lijkt, maar dan leuker. Ofzo.
De kern van de zaak is in elk geval dat iedereen er wel op wilde, maar samen delen is nog best ingewikkeld en zo ontstond er onenigheid. Op enig moment lukt praten niet meer voor ‘Pietje’. “Ja, dat heb ik ook weleens.” knikt het buurjongentje begrijpend. En toen werd er dus gestompt en geduwd…
Samen bedenken we allerlei alternatieven voor duwen en stompen en daarna doe ik een voorstel: “Okay, zullen we het hier dan nu maar bij laten? Volgens mij kunnen jullie zo wel weer verder.” Ik kijk de kring rond. Iedereen knikt driftig. “Misschien wil er nog iemand sorry zeggen?” vraag ik. Weer veel geknik.
“Ja en ik ga ook sorry zeggen mama, want ik heb ook gestompt.”
En zo geschiedde.
Hoe is dat bij jullie? Gebruiken jullie de bemiddelingskring weleens in je gezin? Hoe gaat dat?
