De T van... Treasure
De huidige locatie van onze school is een tijdelijke start locatie. We groeien eruit en het gebouw is oud en gaat gesloopt worden. We zijn in augutus het derde schooljaar gestart, en al die tijd is er dus al een huisvestingskring die als doel heeft een nieuwe locatie te vinden voor onze school.
De huisvestingskring kreeg het vertrouwen van de schoolkring om zelfstandig te werk te gaan en werd gevraagd om een eventueel geschikte locatie in de schoolkring te brengen zodat we daar met alle betrokken leerlingen en medewerkers een definitief besluit over konden nemen.
Klinkt leuk, om dat zo met z’n allen te besluiten… en het werd een hele toestand.
De huisvestingskring bracht eigenlijk echt opgetogen de locatie in. 
Leerlingen, ouders en medewerkers konden de plek gaan bezichtigen; daarna kwam er een informatieavond over de ins en outs met betrekking tot de locatie. Vragen werden gesteld, meningen werden gevormd. Twee schoolkringen werden er voor uitgetrokken om tot een besluit te komen. De voors-en de tegens werden belicht, angsten werden uitgesproken, heftige emoties kwamen langs en loyaliteit van kinderen naar ouders was voelbaar. Het persoonlijke belang versus het belang van de community werd niet door iedereen onderscheiden.
Uiteindelijk ging iedereen consent, op enkele leerlingen na. Het bestuur besloot dat de bezwaren van deze leerlingen niet overwegend waren; het waren namelijk persoonlijke bezwaren. In de schoolkring kijken we naar het belang van de community en hier ging het om individuele belangen. Dus…. heeft de schoolkring met consent besloten dat we gaan verhuizen naar de nieuwe locatie.
‘En nu?’ Vroeg een collega aan mij. ‘Hebben we dan nu de SCHAT gevonden?’ Ze verwees naar de letters van de CONSENT- methode, waarin de ‘T’ verwijst naar ‘Treasure’, ofwel het vinden van de schat. Maar door dit hele proces voelde het helemaal niet zo….
Ik denk dat we de schat nog niet in handen hebben. We zijn ‘m nog aan het opgraven. Meerdere schatten: inzichten over het hele proces, hoe had dit beter gekund, wat doen we de volgende keer anders? Moeten we alle kinderen wel mee laten besluiten, is dit wel ieders domein? Had de huisvestingskring niet volledig mandaat moeten krijgen, ook wat betreft het besluit? Was de huisvestingskring wel een goede vertegenwoordiging van de school? Wanneer is een bezwaar overwegend? Wie bepaalt dat? Door achteraf óp het proces te kijken, worden verschillende schatten zichtbaar. Schatten in de vorm van inzichten die we mee kunnen nemen en toe kunnen passen in volgende situaties.
En dan heb ik het nog niet eens over de meest concrete schat: het nieuwe gebouw, de nieuwe plek! Ook die ligt nog begraven. We zien dat deze plek, net zoals waarschijnlijk andere locaties die in de toekomst nog gaan volgen, voor én nadelen heeft. Het gebouw moet nog verbouwd worden, het is nu nog moeilijk voor te stellen hoe het er straks uit gaat zien. De tijd gaat het laten zien. En….door met z’n allen de schouders eronder te zetten kunnen we er een fijne plek van máken! En dat gaan we doen. En daarom heeft de schoolkring ook voor het overgrote deel consent gegeven. Voor dit moment is deze plek, dit gebouw, het hoogst haalbare. Door onze energie en creatiekracht gaan we het verder vormen, zodat we op een dag volmondig tegen elkaar kunnen zeggen: Nu hebben we de SCHAT!!
Wat denken jullie?
