Afstemming was nodig toen we met onze pubers in de VS aankwamen. Vrijheid, verbonden zijn en toch loslaten. Hoe konden we dat gaan doen in de ruim twee weken waarin we als gezin een training gingen volgen?
Hoe doe ik dat als moeder? We zijn in een vreemd land met heel andere regels dan dat we thuis kennen. Amerika nog wel. Land van tegenstellingen. Enerzijds land van pioniers en vrijheid, anderzijds land van regels en gehoorzaam doen wat je gezegd wordt.
We delen met ons vijven een hotelkamer. Eén kamer met vijf personen, waaronder drie pubers. Mogen ze alleen naar de cursusruimte, op 15 minuten loopafstand? En mogen ze dat bij licht en donker of alleen bij licht? Waar gaan we eten, hoe zorg ik als moeder dat ze toch nog wat gezonds binnenkrijgen? Hoe leuk is het als ze mengen met allerlei nieuwe culturen, hun talen leren spreken en onderzoeken hoe het werkt om met vreemden om te gaan. Maar die zitten toevallig in een ander hotel waar de mooiste zwembaden zijn, dus daar willen ze 's avonds met een hele groep afspreken...
Tijd voor gezinsoverleg. Heldere afspraken maken wie wat mag, hoe laat we waar afspreken en wat ik, als lid van dit gezin nodig heb. Want de kinderen hoeven geen afspraken, “die zien het wel en ik hoef me vooral geen zorgen te maken, het komt wel goed”.
Maar ook ik ben deel van deze kring en mag dus aangeven wat ik nodig heb. Hoe heerlijk is dat!
In het begin zoeken we nog een beetje, maar naar een paar dagen loopt het soepel. We stemmen elke ochtend af waar we elkaar ontmoeten, waar we eten en hoe de dag loopt. En zolang de kinderen af en toe even bij mij langs komen voor een knuffel of om spontaan uitleg te geven over een oefening die ze gedaan hebben, ben ook ik helemaal tevreden. Kan ik loslaten en vooral genieten van hoe ze hun verantwoordelijkheid nemen. Hoe ze afwisselend heel geconcentreerd met de training bezig zijn en vervolgens lekker chillen met jonge mensen van verschillende continenten. En ik zie hoe mijn kinderen opgroeien tot wereldburgers. Wat een rijkdom!
