“Doe dan nu maar even snel…” dacht ik. Drie kwartier later gooide ik de handdoek in de ring en vertrok ik naar huis, richting laptop. De computer op kantoor moest het verder maar zelf uitzoeken met die *piep* Windows update…
Thuis zocht ik mijn spullen bij elkaar. “Muziekje erbij werkt wel zo lekker, even de iPad pakken. Waar is die? Oh, boven…. Pompom. Laat ik ook meteen even een nieuwe was meenemen.”
Een “Oh, er zit nog een was in de machine, hup, even in de droger. Oh, daar zit ook nog een was is, meteen even opvouwen…” later kijk ik naar de wasmachine. Iets klopt er niet aan dit plaatje… Juist ja, de machine draait, maar de volgende was staat er nog vóór. Zucht. Machine leeg pompen en een nieuwe aanloop nemen…
Even later klap ik mijn laptop open. Muziekje… Tuurlijk… de iPad ligt nog boven!
Ja, jullie mogen lachen, maar ik weet gewoon dat jullie het herkennen. Eigenlijk zouden alle alarmbellen moeten afgaan zodra het woordje ‘even’ (of erger nog ‘even snel’) in beeld komt. Iemand stuurde me ooit een kaart met “Haast is zonde van je tijd”. Zo waar.
De vraagstukken “Wat te doen als het lang duurt in een kring?“ of “Hoe houden we de vaart erin?” zijn regelmatig onderwerp van gesprek. De paradox is: neem de tijd, dan kost het minder tijd. Of zoals een paardentrainer me ooit zei: “Take the time it take’s and it will take less time!”.
Even snel iets bespreken (of doen, of pakken…) werkt 9 van de 10 keer averechts. Heel veel mensen hebben het druk. Het lijkt soms wel een soort statussymbool. Als je het niet druk hebt dan hoor je er niet bij. Druk, druk, druk. Dus moeten dingen snel, zit er in een bijeenkomst of vergadering altijd wel iemand op de wip, komt er steevast wel iemand te laat binnen lopen en moet er vaak zat iemand eerder weg. Kost het bespreken van een agendapunt meer dan één of twee rondjes dan voel je de spanning, het ongeduld en de frustratie stijgen. De haast zit er in.
Lukt het niet die haast los te laten dan kom je aan het punt dat niet iedereen zich meer durft uit te spreken, dat mensen omwille van de snelheid (ah, toe dan maar) hun bezwaar inslikken en tóch hun consent geven. Je moet het maar durven om in zo’n sfeer degene te zijn die ervoor zorgt dat het nóg langer duurt. Niemand wil graag de dwarsligger zijn.
Maar wat is het gevolg? Hoewel een onderwerp of agendapunt nu even snel afgehandeld is, blijkt in de praktijk maar al te vaak dat het vervolg nu vertraagd. De gemaakte afspraak is toch niet iedereen even duidelijk of gewoon nog niet helemaal goed (of helemaal niet goed). Dat remt en schuurt in de uitvoering enorm. Er wordt langs elkaar heen gewerkt. Er gebeurt weinig vanwege onduidelijkheid of omdat de motivatie gekelderd is. Om van de frustratie nog maar te zwijgen. Dit alles kost tijd en energie. Heel fijn als je het toch al druk hebt…!
Dus hierbij wil ik pleiten voor vertrouwen en rust. Noem het mindfullness, ontspanning of loslaten. Voor mijn part noem je het ‘lui’. Welke naam je er ook aan hangt, zoals iemand in een CONSENT-methode verdiepingskring ooit zei: “Haal de haast eruit, dan komt de vaart erin!”. Juist als je het druk hebt.
Misschien starten we met z’n alleen een nieuwe trend: het níet druk hebben en de tijd nemen voor onderwerpen én elkaar. Doe je mee?
