Ik vind het moeilijk om vast te houden aan gemaakte afspraken over zaken die mijn kind en ik beiden niet leuk vinden. Dit soort afspraken werken een tijdje en worden dan (te) snel weer vergeten. Tot frustratie van beiden, met het mogelijke signaal dat de gemaakte afspraak, of het onderwerp waarover, niet belangrijk (genoeg) was...
Dit is een van de frustraties die bloglezers met ons deelden.
Graag wil ik in dit blog reageren op deze ervaring door het geven van mijn gezichtspunt.
Allereerst: Hoe herkenbaar is dit!
Tegelijkertijd roept het vragen op…
Waarom maak je afspraken die je allebei niet leuk vindt? Is het nodig deze afspraken te maken of worden ze gemaakt omdat het zo hoort? Ook lees ik hierin dat ze een tijdje wel werken, maar nu niet meer? Voldoen ze nu nog aan een behoefte?
Mijn ervaring is dat afspraken werken tot ze niet meer werken. En zeker in gezinnen, dynamische omgevingen, veranderen afspraken heel regelmatig. Kinderen worden groter, kunnen andere verantwoordelijkheden aan, jij verandert zelf, je woon- of leefsituatie verandert etc. en daar horen ook nieuwe afspraken bij.
In de vraag staan geen concrete voorbeelden, maar ik kan me voorstellen dat het gaat over taken in huis zoals opruimen en afwassen. Of over computer- en bedtijden. Er staat ook dat het over taken gaat die beiden niet leuk vinden. Ja, daar hebben we nu eenmaal van tijd tot tijd mee te maken. Interessant is dat het ook frustratie oplevert. Hoe kun je dit wel leuk maken?
Mag je dit ook als groei zien? Er staat namelijk ook dat het een tijdje wel werkt en daarna niet meer. In ons gezin zijn in de loop der jaren echt wel tientallen afspraken gemaakt over computertijden, over wie de afwas moest doen, over opruimen, over tassen opruimen bij binnenkomst, over …
Telkens wordt er een afspraak gemaakt die een tijdje werkt. Soms heel lang en soms heel kort. Wat mij betreft hoort het bij de dynamiek van samenleven.
Als ik de frustratie los kan laten van weer over hetzelfde onderwerp een nieuwe afspraak maken, maar het kan zien als 'we zijn weer verder gegroeid samen', dan ga ik met een heel ander uitgangspunt het Gezinsoverleg aan. Mij helpt het!
