Ik kan het zelf, het is mijn verantwoordelijkheid, hiermee wil ik een ander niet lastigvallen...
Een innerlijk conflict. Allemaal hebben we ermee te maken. Je vindt dat je iets helemaal alleen moet oplossen omdat het jouw verantwoordelijkheid en daarmee jouw probleem is.
Maar hoe zit het dan met “meerdere breinen samen weten meer....”?
Tijdens een training had een kringlid een innerlijk conflict. Ze had een feest, dat stond al heel lang en het was heel belangrijk, maar ze kreeg haar werkzaamheden niet op tijd af. En haar werkzaamheden waren haar verantwoordelijkheid, dus was zij degene die het moest oplossen, vond ze.
De datum van het feest kwam met rasse schreden dichterbij, maar een oplossing diende zich niet aan. Ze zat er mee, sliep er zelfs wat slecht van.
Ze besloot op zondag ook te gaan werken om nog iets in te kunnen halen, maar dan nog zou ze het niet redden.
Toevallig kwam dit tijdens de training voorbij en we besloten er een praktijksituatie van te maken die we als oefening in de training zouden oplossen.
Zou het mogelijk zijn om van dit innerlijke conflict een groeimoment te maken?
We deden er een BeMiddelingsKring (BMK) over.
In een BMK beschrijf je eerst de situatie en vraagt aan de betrokkenen of de situatie klopt. Als alle betrokkenen dit bevestigen, wordt gevraagd of er nog vragen zijn omtrent de situatie.
Als alles helder is, wordt gevraagd om een kern van de situatie te benoemen.
Het was in onze praktijksituatie erg interessant omdat moeilijk helder werd wat de kern van de situatie was.
Het leek of we allemaal dingen benoemden, maar er tegelijkertijd omheen bleven draaien. Het duurde echt een tijdje voor we de kern te pakken hadden.
Uiteindelijk kwamen we erop uit dat de betreffende persoon, omdat ze vond dat het haar verantwoordelijkheid was, ze het echt alleen moest oplossen.
Hulp inschakelen zou als teken van zwakte gezien kunnen worden.
En dat ze er niemand mee moest belasten.
Wat ze wel deed was hier en daar wat roepen, maar ze stelde geen duidelijke vraag. Ze vroeg in haar beleving wel om hulp, maar zo indirect dat het niet opgepikt werd door haar collega's.
Uiteindelijk, door het in de kring neer te leggen, kon ze ervaren dat niemand het zwak vond dat ze hulp inriep, maar dat iedereen daar juist heel blij mee was, omdat ze eerlijk was.
Want hoe kun je iemand helpen als je niet weet dat er een probleem is?
Het was toen een kwestie van even samen plussen en minnen en er was zo een oplossing voor het overnemen van haar werk gevonden. Collega's wilden graag met haar meedenken zodat zij met volle teugen van het feest kon gaan genieten, het werd haar van harte gegund!
Tijdens de evaluatieronde realiseerde ik me waarom het zo lang had geduurd voordat we tot de kern van de situatie gekomen waren.
Dit was precies een afspiegeling van deze hele situatie. Er werd bedekt gecommuniceerd, waarbij (onbewust) gehoopt werd dat daaruit dingen opgepikt zouden worden.
Mij leerde het weer hoe graag collega's of vrienden anderen willen helpen. Maar ze moeten wel weten dat er een vraag ligt!
