C.O.N.S.E.N.T.-methode®

Vakantietijd. Kinderen vliegen uit en het lijkt wel of ze steeds jonger zelfstandiger worden en plannen maken. Je wilt wel loslaten, maar kan het al? Je gunt ze vrijheid, maar kunnen ze het aan? Je weet wel dat ze zelf goed kunnen nadenken, maar doen ze het ook op het, in jouw ogen, juiste moment?

Allemaal vragen waar ik en ik denk met mij veel andere ouders, van tijd tot tijd mee te maken krijgen. Bij mij speelde het deze kerstvakantie weer. De kinderen zouden naar  België. Spontane actie. Met een groep jonge mensen naar een bekende plek in België, waar ook andere bekenden zouden zijn. Volwassen en kinderen. Lekker samen chillen. Ja hoor, ik wilde mijn auto wel uitlenen aan mijn zoon van 19 jaar. Nog wat andere jonge mensen reden mee waaronder mijn eigen kids van 14 en 16 jaar.

Een dag voor vertrek bleek dat er slecht weer verwacht werd. Of eigenlijk prachtig weer, sneeuw namelijk. Maar om auto te rijden niet zo heel prettig. Een ouder wiens kind mee zou rijden, belde mij op om te vragen of onze zoon van 19 rijvaardig was. En of onze auto wel winterbanden had. Zeer terechte vragen wat mij betreft. Want laat je je kind zomaar bij iedereen in de auto stappen, of mag je daar vragen over stellen? Nu heeft onze zoon al heel veel kilometers gereden, ook met sneeuw, en het is een verstandige jongvolwassene, dus wij vertrouwen hem daarin volledig. Dit kon ik ook teruggeven aan deze ouder. En winterbanden, die zaten ook onder de auto. Gladde wegen zijn altijd gevaarlijker, maar wij vertrouwden het helemaal. Is zo'n ouder die belt nu overbezorgd of is hij zorgvuldig?

Een paar dagen later. Oud en Nieuw vieren. Mijn jongste zoon van 14 jaar had helemaal geen zin om dat met ons te doen. Met vrienden, dat was veel leuker! Eerst spelletjes op oudejaarsavond, dan vuurwerk afsteken om middernacht en de rest van de nacht gamen. Leuk plan, maar ja, hij is veertien. Een nachtje slaap overslaan, dat was wel vaker gebeurd, maar deze nacht was wel anders met dat vuurwerk? Kon ik dat al loslaten?

Ik kon consent gaan als ik wist dat de ouders van de jongen waar het feest gehouden werd thuis zouden zijn om een oogje in het zeil te houden. Voor de zekerheid heb ik de ouders gebeld om dit af te stemmen.

Zo kon ik met een gerust hart volledig consent gaan met de plannen van  mijn kind. Was ik nu een overbezorgde ouder of was dit zorgvuldig? Ik had deze duidelijkheid nodig om consent te gaan. Nu was het helemaal oké.

Hieruit blijkt voor mij ook weer hoe belangrijk het is dat iedereen consent gaat. Dat leeftijd een rol speelt in verantwoordelijkheid, maar dat het voor kind èn ouder moet kloppen. Meestal begrijpen kinderen dat heel goed. En het helpt wanneer ouders daar open over kunnen zijn, zodat ook een kind begrip krijgt voor de ouder. Ook als ouder heb je vaak iets nodig, toch?

Herken je bovenstaande? En wat heb jij toen gedaan?
Graag lees ik jouw voorbeelden over wanneer jij iets nodig had om tot een besluit te komen (al dan  niet met consent) of wat je kind loslaten met jou persoonlijk doet. Hiervan kunnen andere ouders weer leren en het levert wellicht nieuwe inzichten op.
Dank je wel alvast!