“Schoenen aan of uit?” ... dat je elkaar bij die vraag beter leerde kennen hadden de leden van een gemeente in Nederland, waar ik onlangs het Consentspel speelde, niet verwacht. Ze zouden een ervaring met sociocratie opdoen. Nou, die hebben ze gehad!
Wat gebeurde er dan?
In het Consentspel was één van de opdrachten dat je, met consent, een afspraak zou maken of je schoenen in huis uit moest doen of niet. Nadat alle vragen in de beeldvormingsronde waren beantwoord begonnen we rustig aan het rondje meningsvorming. Iedereen was er mild over, met een voorkeur om de schoenen uit te doen in huis. Tot we aankwamen bij één van de leden van de kring, die nogal fel van leer trok. Als ze schoenen uit moest doen in haar eigen huis, verplicht, dan zou ze vertrekken. Dáár zou ze niet aan meedoen. Echt niet! Saillant detail vond ik dat ze erbij vertelde dat ze zelf meestal op blote voeten of sokken liep, maar dat terzijde...
Het ging erom dat ze zich enorm aangetast voelde in haar vrijheid als dit een algemene afspraak werd. We volgden de verschillende rondes en alles wat over het onderwerp gezegd moest worden, werd gezegd. Toen kwamen we bij de besluitvormingsronde. Ik vroeg of iemand uit de kring een voorstel wilde doen. Deze betreffende persoon wilde dit graag doen ;-). Het voorstel werd daarmee een voorstel om deze regel niet in te voeren, maar dat iedereen zelf mocht beslissen om schoenen al dan niet uit te doen in huis en dat we allemaal zouden opletten niet teveel viezigheid mee naar binnen te lopen. Het voorstel werd, met consent, aangenomen. Niemand had een overwegend bezwaar.
In de evaluatie was iedereen zo verbaasd. Hoe kon het dat alle leden van de kring er anders over dachten dan deze éne persoon en dat haar voorkeur aangenomen werd door de hele groep en het ook nog een gedragen besluit was? Als we denken in termen 'meeste stemmen gelden', dan was dit besluit nooit op deze manier genomen. Maar door te luisteren naar elk individu in de kring en bij jezelf te rade te gaan of je kunt leven met het voorstel dat gedaan wordt en je bereid bent het uit te voeren, kun je dus consent gaan met een besluit dat je zelf niet gedaan zou hebben. Maar die wel klopt. De leden van de kring waren blij en enthousiast met deze ervaring. En ze hadden een kant van hun collega leren kennen die ze nog niet eerder gezien hadden.
Werken met consent is erg transparant, alles wordt helderder en je leert daarmee de mensen in je kring heel veel beter kennen. Een extraatje dat we in de wereld van vandaag volgens mij heel goed kunnen gebruiken om zodoende meer begrip voor elkaar te krijgen en compassie te voelen met de ander.
Ben jij bereid je eigen idee los te laten om samen tot een gedragen besluit te nemen dat jij niet gekozen zou hebben, maar wel bereid bent uit te voeren?
