Zelf ben ik nog opgevoed met de term: 'Wie niet horen wil, moet maar voelen' en dat voelen hield vaak in een tik over de vingers, of je eten op de gang opeten.
Onlangs vertelde een vader de volgende situatie.
De fiets van zijn dochter (15 jaar) was kapot. De vader bood aan om samen te kijken naar het mankement en de fiets weer in orde te maken zodat de dochter de volgende dag weer op haar fiets naar school kon, zo'n 6 kilometer van huis. De dochter had er geen zin in, ze had geen tijd, andere dingen te doen: kortom, het kwam niet uit.
De volgende dag was de vader bereid zijn dochter met de auto naar school te brengen en de dag erna deed hij dat ook nog. Maar toen was het klaar. Het was weekend, de vader gaf aan dat hij zijn dochter maandag niet meer naar school zou brengen en bood opnieuw aan dat hij samen naar de fiets wilde kijken. Maar ook deze keer had dochterlief andere prioriteiten en het kwam haar het hele weekend niet uit.
Het werd maandag en de vader gaf aan dat ze maar lopend naar school moest. Hij zou haar niet meer brengen, zoals hij eerder had aangegeven.
Dochterlief boos! Ze mokte en mopperde tegen haar vader. 'Je houdt niet van mij, je hebt niets voor mij over, je wilt nooit wat voor me doen'. Om vervolgens toch maar lopend naar school te vertrekken.
Wat heeft dit verhaal te maken met het gezegde: 'Wie niet horen wil, moet maar voelen' vanuit het verleden bekeken of vanuit de huidige tijd?
Naar mijn mening waren de acties die vroeger voortkwamen uit dit gezegde bedoeld om kinderen in te perken, ze in de maat te laten lopen, het was straf. Straf die weinig opleverde. Want een tik over de vingers, of voor straf je eten in de gang op eten, daarin zie ik geen groeimoment.
Heel anders is dit in het voorbeeld. De dochter was verteld wat de consequenties zouden zijn als zij haar verantwoordelijkheid niet nam, namelijk dat ze dan lopend naar school zou moeten. Er is haar hulp aangeboden (meerdere keren) om het samen te doen, daarvan heeft ze geen gebruik gemaakt.
Ze heeft ervoor gekozen om te ervaren (voelen) wat er gebeurd als je niet op het juiste moment gebruik maakt van de mogelijkheden die geboden worden of als je ervoor kiest niet in actie te komen: 'Wie niet horen wil, moet maar voelen'.
Wat haar dit opleverde?
Elk besluit heeft consequenties. Zelfs als je niets doet, zoals in bovenstaand voorbeeld, heb je consequenties.
Het is aan jou of je zelf beslist hoe je dingen wilt laten lopen, of je zelf een stuk verantwoordelijkheid neemt of dat je dat niet doet.
En dan wordt er voor je besloten, met consequenties die je wel raken en die je uiteindelijk toch tot actie brengen.
Wat denk jij over het gezegde 'Wie niet horen wil, moet maar voelen”? Is het nog actueel en in welke situatie kun je dit wel of juist niet toepassen?
