CONSENT in een samengesteld gezin
Een samengesteld gezin: zoiets waarvan ik nóóit had kunnen vermoeden dat ik daar in mijn leven iets mee te maken zou krijgen. Maar het leven loopt soms heel bijzonder en sinds afgelopen maart ben ik gaan samenwonen met mijn lief én zijn twee dochters én mijn twee zoons.
We hebben allebei co-ouderschap met onze ex-partners en we hebben dat zo kunnen regelen dat we de ene week vier kinderen hebben en de andere week geen. Een soort parttime samengesteld gezin dus. Maar toch, om de week een huis vol met kinderen in de leeftijd 7 t/m 13.
Een samengesteld gezin: een pittige dynamiek
Ik deel graag mijn ervaring over het invoegen van onze twee gezinnen en hoe het ons lukt om dit verbazingwekkend gestroomlijnd te doen. Ik begin maar meteen met de disclaimer: de consent-methode is geen wondermiddel of heilige graal voor samengestelde gezinnen. Als je twee gescheiden gezinnen gaat samenvoegen, brengt dat gewoon allerlei pittige dynamieken met zich mee. Er zijn verdrietige, pijnlijke en lastige gevoelens en situaties, bij zowel de kinderen als bij onszelf en onze ex-partners. En daar bovenop komt óók nog de uitdaging van het invoegen van twee opvoedstijlen, normen en waarden, gezinsafspraken, etc. Bij dat laatste kan de consent-methode wél een enorme hulp bieden! Ik ben zelf trainer van de methode en toen we besloten te gaan samenwonen was het mijn wens om zoveel mogelijk afspraken met iedereen samen te maken, zodat we op die manier met elkaar konden verbinden en gezamenlijk verantwoordelijkheid konden leren nemen voor ons nieuwe, samengestelde gezin. Gelukkig stond mijn lief daarvoor open en zijn we daarin samen in korte tijd enorm gegroeid.
Even wennen om mee te beslissen!
Mijn twee jongens waren al gewend op school en thuis om met consent afspraken te maken. Maar mijn lief en zijn dochters hadden dit nog nooit gedaan. De eerste keer dat we met elkaar gingen zitten heb ik iedereen uitgelegd hoe de consent-methode werkt en de viltjes uitgedeeld. We waren echt nét gaan samenwonen en er moesten daarom nog een heleboel afspraken gemaakt worden. Onze top 3: zitplekken aan tafel, schermtijd en bedtijd. Het was even wennen om in rondjes te praten en je mond dicht te houden als iemand anders aan de beurt is, maar eigenlijk hadden de meiden al heel snel door hoe het werkt (mijn lief heeft eigenlijk nog de meeste moeite om zijn mond te houden en de gespreksleiding aan mij te laten!). En zo hebben we ongelofelijk soepel afspraken gemaakt over toch behoorlijk hete hangijzers. Zelfs de oudste dochter, die behoorlijk introvert is en weinig/zacht praat, deed op het laatst mee in het gesprek. Ook weer zo’n mooi effect van de methode; als je even tijd nodig hebt om ‘in het gesprek te komen’, is dat helemaal prima. Je hóéft niets te zeggen. Maar doordat je iedere keer weer de beurt krijgt, is de kans groot dat je op je eigen moment toch gaat participeren. Verder waren we op geen enkel voorstel in één keer consent (voornamelijk omdat mijn jongste zoon zich gehoord en gezien wilde voelen in de groep en dus allerlei bezwaren had), maar met een aantal geweldige vindingen van de jongste dochter, kwamen we toch telkens tot een voorstel waar iedereen consent mee was (de uitkomst van die eerste gesprekken zie je op bijgaande foto. Die vellen hebben een tijd in de keuken gehangen, maar inmiddels zijn er zó veel afspraken bijgekomen, dat we een afsprakenboek hebben ingevoerd).
Gezinsoverleg tijdens het ontbijt
Inmiddels zijn we een aantal maanden en heel wat gezinsoverleggen verder. De meiden hebben door dat ze onderwerpen ‘op de agenda’ kunnen zetten en dat wordt dus ook regelmatig geroepen: “punt voor het gezinsoverleg!”. Ongeveer eens per week gaan we met elkaar zitten (zuchtend en steunend, dat wel; het blijven kinderen en pubers) en besluiten we welke onderwerpen we gaan bespreken.
Los van de ‘grote’ beslissingen nemen we ook allerlei kleine besluiten met consent. Laatst nog, hoe we onze vrije zondag met elkaar zouden invullen. Iemand doet bij het ontbijt een voorstel, we doen een paar rondjes, alle behoeftes komen op tafel en al vrij snel nemen we een besluit. Ideaal!
Jarenlang probleem opgelost in één gesprek!
Tot slot wil ik nog één ervaring delen die me enorm heeft geraakt. De jongste dochter van mijn lief had enorm lang haar (tot aan haar knieën). Prachtig, maar enorm onpraktisch voor een actief kind en al jaren elke morgen een dráma met haren kammen. Maar ze wilde het pertinent niet knippen. Ik werd daar na een week samenwonen al gek van en stelde voor om hierover met zijn drieën in gesprek te gaan (ik, mijn lief en zijn dochter). Tijdens dit gesprek had mijn lief voor het eerst echt de rust om naar zijn dochter te luisteren én andersom. Langzaam werd duidelijk dat mijn lief verantwoordelijkheden van zijn dochter had overgenomen, die wellicht gewoon bij haar konden liggen. Toen hij dit ging inzien en uitspreken, kon zij gaan voelen hoe het was om die verantwoordelijkheid zelf te dragen. En uiteindelijk, toen ze zich gezien en gehoord voelde en zich niet meer af hoefde te zetten, besloot ze zelf om haar haren af te knippen tot net over haar schouders. In de volgende rondjes hebben we nog wat praktische punten uitgewerkt en daarna samen een besluit genomen. Twee weken erna heeft ze met twee vriendinnen bij de kapper haar haren laten knippen en gedoneerd aan een mooie stichting. Dus een punt wat al jaren een probleem was (en waar al véle gesprekken over zijn gevoerd), opgelost in één consent-gesprek. Das pas magie!
Natuurlijk zijn er ook regelmatig conflicten tussen de kinderen onderling. Die lossen we op met een Bemiddelingskring. Maar dat is genoeg stof voor een heel nieuw blog!
Wil je meer weten over hoe je consent kan gebruiken in je (samengestelde) gezin? Je kan mij mailen via
