Aanwijzen, vragen of een verkiezing houden?

De voorzitter vertelde wat de bedoeling was, hoeveel tijd het kost, hoe niet-ingewikkeld het was om dat er geweldige support was, dus het eigenlijk niet zoveel voorstelde.

Toen kwam de vraag: ‘Wie wil dit doen’?

Oorverdovende stilte.

Nog een keer de vraag, iets indringender: ‘Mensen, er is toch echt iemand die het moet doen’

Oorverdovende stilte.

Tot ik de stilte verbrak door voor te stellen hiervoor een open verkiezing te houden en zodoende met consent iemand te kiezen. We zaten in een soort impasse en de groep was blij dat er iemand met een suggestie kwam. Ik legde uit hoe een open verkiezing werkt. Dat we op basis van argumenten iemand kiezen voor deze rol en dat we pas tot een besluit zijn gekomen als iedereen consent is.

Alle aanwezigen mogen iemand voordragen voor de rol van penningmeester en dit beargumenteren. Op basis van gehoorde argumenten kreeg je in een tweede ronde de mogelijkheid je voorstel te wijzigen. Hier werd volop gebruik van gemaakt omdat er argumenten voorbij waren gekomen die aanwezigen het gevoel gaven dat een bepaald persoon deze rol mooi op zich kon nemen, gezien haar werkzaamheden en achtergrond.

Op basis van de aangedragen argumenten werd een voorstel gedaan. Nadat de groep consent was werd ook de kandidaat om consent gevraagd, wil zij deze rol aanvaarden? Ze stond niet te springen, maar was wel echt bereid het te doen. Hoppa, nieuwe penningmeester gekozen.

Wat is nu het verschil met de eerste en de tweede manier van werken?

Wanneer je de vraag in het midden legt wie een bepaalde rol op zich wil nemen, zal er vaak niemand opstaan om dat te doen. Want ach... we hebben het al zo druk, dus liever niet. Of … ik ga mezelf niet naar voren schuiven. Of.... ik weet niet of ik dit wel kan. Of....

Wanneer je open verkiezingen houdt, kan in principe iedereen die aanwezig is gekozen worden. Je hoort de argumenten van anderen waarom ze jou voordragen als kandidaat voor de rol of functie. Je krijgt op deze manier het vertrouwen van de groep dat je het kunt en dat je het goed zult doen.

De kandidaat heeft de mogelijkheid om te accepteren (consent te gaan), maar wordt niet in een rol gedrukt. Wil of kan je het echt niet, dan geef je aan wat je bezwaren zijn en dan zal dat gerespecteerd worden.

Voor mij was het weer een prachtig voorbeeld wat voor verschil het maakt hoe je, door de juiste stappen te zetten, tot een oplossing komt die door iedereen gedragen wordt en klopt. Met in dit geval als resultaat… een nieuwe penningmeester zonder gedoe!

Meer lezen over open verkiezingen? Kijk dan in ons boek Besluit met CONSENT.