Een oase van rust

Op deze laatste dag van de gespreksleiders-opleiding komt een van de deelnemers met een verwilderde blik de trainingsruimte binnenlopen. Ze heeft zich duidelijk van een andere klus losgerukt en kijkt me dan ook licht gestrest aan: “Ik twijfel heel erg of ik vandaag mee doe. Ik heb het zoooo druk, ik weet niet of ik mijn aandacht bij de training kan houden…” We spreken af dat ze het even gaat proberen, als het echt niet lukt kan ze altijd nog afhaken. Ze blijft tot het einde.

“Wat een oase van rust, dat had ik echt even nodig.”

Zegt ze ergens halverwege de trainingsdag. En nee, in de gespreksleiders-opleiding liggen we dus niet op matjes te mediteren of genieten we van een heerlijke ontspannen massage. Deze dag gaan we aan de slag met thema’s die binnen de organisatie spelen, onzekerheden die deelnemers nog hebben rondom de methode, we creëren zelfs een conflict én lossen dit op. Niet direct het eerste waar je aan denkt bij “een oase van rust”, toch?

Het thema ‘druk-druk-druk’ komt vaker in trainingen voorbij, hieronder een kleine greep van inzichten die deelnemers - van deze én andere groepen - tijdens de evaluatie deelden.

Wat heerlijk die rust…

… om juist ook mijn eigen gedachten op een rij te zetten
… zo komt het stille midden ook eens goed aan bod
… om mijn collega’s (beter) te leren kennen
… om even samen te kunnen onderzoeken en bouwen, heel motiverend
… om het totaalplaatje duidelijk te krijgen
… ik ben mijn collega’s beter te gaan snappen
… dat helpt me echt om mijn gezichtspunt samenhangend te formuleren
… nu zie ik weer mogelijkheden en kan ik weer verder!
…

Hoe vaak komt het bij jullie voor dat in de haast meningsverschillen jullie uit elkaar drijven en versnipperen? Stel je eens voor dat je in een overleg de rust pakt om de krachten te bundelen. Hoeveel tijd en energie zou het je waard zijn om ook zo te leren overleggen en afstemmen? Hoeveel tijd zou dat onder de streep opleveren?

.